Επιτέλους όλη η αλήθεια για τα "κλειστά" επαγγέλματα

Κλειστά ή ελεύθερα επαγγέλματα: Ολέθρια υποκρισία
Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ Ιστορικός, διδάκτωρ Πανεπιστημίου Πελοποννήσου 

H έντονη απαίτηση επιχειρηματικών κύκλων και κυβέρνησης για το άνοιγμα των δήθεν κλειστών επαγγελμάτων δεν είναι καθόλου αθώα. Το ζήτημα συσχετίζεται λανθασμένα και υποκριτικά με τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την πτώση των τιμών των υπηρεσιών, καθώς και με το δημοσιονομικό όφελος που υποτίθεται πως θα προκύψει από την απελευθέρωση.
Αυτές όμως οι συσχετίσεις είναι ιδεολογικού τύπου και δεν προκύπτουν από καμία οικονομική ανάλυση. Το πρόβλημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας καθόλου δεν οφείλεται στους προστατευτικούς νόμους που διέπουν το καθεστώς λειτουργίας των διάφορων επαγγελματικών κλάδων, αλλά σχετίζεται με τις συνθήκες παραγωγής και διανομής των προϊόντων, με τη βελτίωση της τεχνικής, καθώς και με το καθεστώς των προμηθειών πρώτων υλών και των διαμεσολαβήσεων.
Ακόμη και αν αφαιρέσουμε δηλαδή κάθε προστατευτικό νόμο, καμία επίδραση δεν θα παρατηρήσουμε πάνω στις τιμές, διότι αυτές προσδιορίζονται από το συνολικό υψηλό κόστος παραγωγής και διανομής, λόγω των αδιαφανών συνθηκών στον τομέα των προμηθειών.
Και αν ανοίξουν φαρμακεία σε κάθε γωνιά της Αθήνας και αν διπλασιαστεί ο αριθμός των ταξί του Ραγκούση και αν γεμίσουμε συμβολαιογράφους ή φουρνάρηδες, καμία πτώση των τιμών δεν θα παρατηρηθεί εάν οι άλλες συνθήκες παραμείνουν σταθερές.
Ούτε όμως και δημοσιονομικό όφελος

έχουμε από τη δήθεν απελευθέρωση, διότι το πρόβλημα δεν είναι να επιμερίσεις σε περισσότερους ένα σταθερό ποσό εισοδήματος, αλλά να λύσεις το ζήτημα της φοροδιαφυγής. Εάν δεν μπορείς να προσδιορίσεις το φορολογητέο αληθινό εισόδημα ενός συμβολαιογράφου, θα προσδιορίσεις των χιλίων; Προς τι λοιπόν το γενικευμένο αμόκ των υπουργών του ΠΑΣΟΚ εναντίον των επαγγελματικών κλάδων; Η κυβέρνηση, δείχνοντας πλήρη απροθυμία στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων, αναγκάζεται να καλύψει τα κενά επιχειρώντας το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων, Η Ε.Ε. ενδιαφέρεται βεβαίως για το ζήτημα αυτό, καθώς είναι ένας όρος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: τα ευρωπαϊκά κεφάλαια πρέπει να βρίσκουν ανοιχτούς δρόμους σε κάθε χώρα.
Ετσι, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δείχνει περίεργο μένος εναντίον φορτηγατζήδων, ταξιτζήδων, δικηγόρων ή φαρμακοποιών, διότι έτσι ελπίζει να κατευνάσει τη δυσφορία της τρόικας.
Ομως η κατεύθυνση αυτή είναι ολέθρια για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Οταν ζητάμε να «ανοίξουμε» ένα επάγγελμα, απλώς ζητάμε να καταργήσουμε τους προστατευτικούς νόμους που το διέπουν. Τα επαγγέλματα όμως είναι ήδη ανοιχτά, κανένας δεν απαγορεύει σε κάποιον να γίνει ιδιοκτήτης ταξί ή μεταφορέας.
Αρα δεν ζητάμε να ανοίξει το επάγγελμα. Ζητάμε να καταργηθούν όλοι οι προστατευτικοί κανόνες λειτουργίας του. Αυτοί όμως οι κανόνες είναι που εξασφαλίζουν ακόμη τη Βιωσιμότητα των επαγγελμάτων και δίνουν τις τελευταίες ελπίδες επιβίωσης στους Ελληνες. Σε λίγο, δηλαδή, δεν θα έχουμε καμία προσμονή. Ούτε καν να γίνουμε ταξιτζήδες.
Από μικροϊδιοκτήτες, μισθωτοί των 500 €
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Για να έχουμε μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίου και αντικατάσταση της μικρής από τη μεγάλη ιδιοκτησία. Με λίγα λόγια, στόχος είναι η μετατροπή της μεσαίας τάξης των Ελλήνων μικροϊδιοκτητών σε τάξη μισθωτών των 500 ευρώ. Ο έλεγχος της ελληνικής οικονομίας -ιδίως μετά το «κούρεμα» του δημόσιου χρέους- θα περάσει έτσι σταδιακά σε επενδυτικούς και τραπεζικούς ομίλους ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Πρόκειται για μια θανάσιμη απειλή. Ο νέος Ελληνισμός έζησε για αιώνες μέοα σε διαδοχικά καθεστώτα προστασίας όλων των επαγγελματικών χώρων, ακόμη και σε εποχές κατάκτησης. Τα εσνάφια ή οι συντεχνίες των επαγγελμάτων ήταν οι πραγματικοί κάλυκες προστασίας του έθνους και επί Τουρκοκρατίας ακόμα.
Οταν λοιπόν αυτή η εθνική και οικονομική ιδιομορφία καταπατηθεί, είναι βέβαιο ότι θα τεθεί σε κίνδυνο όχι μόνο το εισόδημα ή το καθεστώς λειτουργίας κάθε επαγγελματικού χώρου, αλλά θα παραδοθεί το σύνολο πλέον της εθνικής οικονομίας, ακόμη και η μικρή και μεσαία ιδιοκτησία, στο ξένο κεφάλαιο. Οι Ελληνες κινδυνεύουμε άμεσα να εισαχθούμε σε καθεστώς δεύτερης δουλοπαροικίας, αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι καταργούνται ακόμη και οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας και οι μισθοί θα προσδιορίζονται αποκλειστικά από τη θέληση του εργοδότη.
Το ζήτημα είναι μείζον. Ολες οι επαγγελματικές τάξεις που αυτή τη στιγμή αγωνίζονται να αποκρούσουν τη λαίλαπα των μέτρων πρέπει να στηριχτούν. Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να ανατραπεί. Και ο λαός θα πρέπει επίσης άμεσα να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα για την παραμονή ή όχι της χώρας μέσα σε μια Ευρώπη που σχεδιάζει τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.