Φιλοξενήσατε
πρόσφατα το άρθρο μιας κυρίας δημοσιογράφου όπου απορούσε γιατί τόση επιμονή με
το ιδιοκτησιακό καθεστώς των φαρμακείων στην Ελλάδα, αφού σε 11 από τις 17
χώρες της Ε.Ε. αυτό αλλάζει υπέρ των ατομικών ιδιοκτησιών φαρμακείων! Πιστεύω
ότι κατάλαβα καλά το σημείωμα. Πιθανόν όμως η κυρία δημοσιογράφος αποφεύγει τη
συνθετική ενημέρωση και αναφέρεται σε πλάγιες τάσεις της ευρωπαικής αγοράς
φαρμαεκίων με αποτέλεσμα τα γραφόμενά της να παραποιούν τη πραγματική εικόνα.
Παρόλα
αυτά και το δικό σας blog αναφέρθηκε στην εμπορική συμφωνία Η.Π.Α - Ε.Ε.
(TTIP). Η συμφωνία αυτή δεν μπορεί να περπατήσει σταθερά στην ημετέρα πλευρά
του Ατλαντικού όσο η Ευρώπη εμφανίζει πεισματικά τη σημερινή εικόνα.
Μια
επιφανειακή ανάγνωση της πρόσφατης οικονομικής έκθεσης της Commission για την
κατάσταση στην Ε.Ε. εμφανίζει αμέσως τις διαφορές που πρέπει σύντομα να
καλυφθούν. Με κυριότερη την υψηλή φορολογία (μ.ο. Ευρωζώνης 42,1%). Έναντι όμως
των υψηλών υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους που παρά τους κληδωνισμούς
λειτουργεί. Η Ελλάδα εξαιρείται. Έχει μόνο υψηλή φορολογία. Μια επίσης
επιφανειακή ανάγνωση του 10ου κύκλου συνομιλιών ΗΠΑ-ΕΕ για τη συμφωνία αυτή
όπως εγκρίθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο στις 17/7/15 δείχνει αδρά ανά τομέα ζωής
ποιές μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν σε κάθε μέλος - κράτος. Επίσης πού και
πώς μπορεί να υπάρξει διαιτησία ανάμεσα στον επενδυτή και την εθνική νομοθεσία
κάποιου μέλους-κράτους αν δεν την έχει ήδη αλλάξει.
Δεν
μπορεί κανείς να απαντήσει ποιες συνθήκες δημιουργούνται για την Ελλάδα. Θα
έπρεπε οι πολύφερνοι τεχνοκράτες, experts, σύμβουλοι και λοιπαί δυνάμεις που
έχουν λόγο επί παντός επιστητού, να έχουν προδιαγράψει και οριοθετήσει το
καινούριο αυτό περιβάλλον. Πού είναι οι προκλήσεις, πού είναι οι ευκαιρίες, πού
είναι οι ανάγκαίες μεταρρυθμίσεις και άμυνες? Δυστυχώς όλα θα μας τα
προδιαγράψουν άλλοι και '' ημείς'' θα δικαιολογηθούμε κρυμένοι πίσω από τους
όρους των Μνημονίων. Είναι γνωστό ότι οι κομματικά μισθωτοί του δημοσίου
χρήματος δε μπορεί να ταράξουν τα ήσυχα νερά των πολιτικών που χαράζουν οι φερόμενοι
ότι έχουν και ασκούν εξουσία.
Η Ευρώπη
δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια συμφωνία σαν οργανωμένο σύνολο στην κατάσταση
που έχει φτάσει σήμερα, αν δεν αλλάξει τις συμφωνίες που την συγκροτούν. Κατά
ένα ελάχιστο οικονομικό επίπεδο μέχρι το 2017 πρέπει να έχει οργανωθεί η
Economic United States of Europe(USE). Αυτή η Ε.Ε. θα είναι τριπλής δομής. α)
Οικονομικής σύγκλισης και ελέγχου εσόδων/δαπανών των κρατών-μελών. β)
Φορολογικής σύγκλισης. γ) Θεσμικής ισχυροποίησης και επενδύσεων(Fiscal
Union-Financial Union-Capital Market Union). Και επειδή πρόκειται για τη
δημιουργία USE είναι κατανοητό ότι το θέμα της εθνικής κυριαρχίας λύνεται με
την παράγραφο 2.2 του πρώτου σχεδίου της νέας συμφωνίας όπου ''η E.Ε. δεν
πρόκειται να επιτρέψει σε κανένα μέλος-κράτος να θέσει τον εαυτό και την
ευρωπαική ευημερία σε κίνδυνο''.
Σε
αυταπόδοση η Ε.Ε. α) θα δημιουργήσει εναλλακτικούς μηχανισμούς οικονομικής
ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας. β) Θα ενσωματώσει τις επιμέρους οικονομικές
συμφωνίες σε ευρωπαικό δίκαιο. γ) Θα δώσει μεγαλύτερη εξουσία στο Eurogroup. δ)
Θα συνεργαστεί με όλα τα εθνικά κοινοβούλια για να ενδυναμώσει την εξουσία όλων
των φορέων που αφορούν τις οικονομικές πολιτικές.
Η ίδρυση
και λειτουργία όλων των οργάνων που προβλέπει το σχέδιο θα γίνει μέχρι το τέλος
του 2017. Οι μηχανισμοί που θα απορροφούν τους κλυδωνισμούς μέσα στην Ευρωζώνη,
η δημιουργία κοινού ευρωπαικού προυπολογισμού και των μηχανισμών αντιμετώπισης
της ανεργίας θα ολοκληρωθεί το 2019. Η συμμετοχή στους μηχανισμούς αυτούς
εξαρτάται από τη δυναμική του κάθε μέλους-κράτους.
Γεννιέται
το ερώτημα πόσο εύκολο είναι ο τομέας υγείας και ειδικότερα ο φαρμακευτικός
τομέας να συνεχίσουν να υπόκεινται στην εθνική υπευθυνότητα αν αυτή δεν
συμφωνεί με το κοινό συμφέρον? Είναι οι βαθμοί απελευθέρωσης του ιδιοκτησιακού
καθεστώτος των φαρμακείων ή έμμεσα επιβαλλόμενη κοινή συναντίληψη για το
φαρμακευτικό επάγγελμα?
Αν
κάποιος αναρωτηθεί για την Ουγγαρία -ας πούμε- όπου επανήλθαν στο καθεστώς του
ατομικού φαρμακείου και αναρωτηθεί για το γερμανικό μοντέλο που δίνει το 100%
της ιδιοκτησίας στο φαρμακοποιό η απάντηση είναι πολύ απλή. Θα συναινέσει σε
ένα βαθμό απελευθέρωσης ή θα μείνει έξω από το Economic USE σε μια ευρύτερη
ένωση επάλληλων κύκλων και ταχυτήτων. Δε φαίνεται καθόλου περίεργο ότι ο
ΟΟΣΑ(Τμήμα Ανταγωνισμού κ.Annie Tiemanns και Τμήμα Οικονομικών Υγείας κ.Jean
Francois Decompers) έστειλε σε όλα τα μέλη-κράτη το ίδιο συμβουλευτικό μήνυμα
αναπτυξιακής λογικής κίνησης κεφαλαίων με την απελευθέρωση του ιδιοκτησιακού
καθεστώτος των φαρμακείων. Τώρα τελευταία και το γερμανικό μοντέλο
έχει...πονοκέφαλο.Εφόσον δε θα καταφέρνει να αποδεικνύει με οικονομική μελέτη
κάθε χρόνο, ότι η ρυθμισμένη δομή των φαρμακείων και ο διαρκώς αυξανόμενος
ρόλος του φαρμακοποιού στη δημόσια υγεία παρέχουν εξαιρετικά υψηλές αποδοχές
στο γερμανικό κράτος(πρόγραμμα δράσης ABDA 2015-2035).Στην Ουγγαρία, Βουλγαρία,
Ρουμανία παίζεται ο γρίφος να μείνουν στο δεύτερο κύκλο της Ε.Ε.. Για την
Ελλάδα ρωτήστε το Ίδρυμα Clinton Initiative και τον κ.Soros.
Η
συμφωνία ΗΠΑ-ΕΕ(ΤΤΙΡ) διακρίνει το χώρο της υγείας ως ζώνη ευθύνης του κάθε
μέλους-κράτους εφόσον ευνοούν τις αμοιβαίες επενδύσεις. Δηλαδή το κοινό
συμφέρον.
Ο
ευρωπαικός τύπος με πρώτους την '' La Republica'' , ''Guardian'', ''Politico''
παρακολουθεί από κοντά τις λεπτομέρειες των εξελήξεων που χρονικά είναι πολύ
κοντά.
Ο ΟΟΣΑ
σαν συμβουλευτικό οικονομικό όργανο μπορεί να συστήνει, ό,τι και όπως οι
αριθμοί που συλλέγει και επεξεργάζεται, του λένε. Οι πολιτικές όμως αποφάσεις
είναι προφανώς έργο των πολιτικών οργάνων της Ε.Ε.. Μέχρι να υπάρξουν οι
ριζικές αλλαγές που προαναφέρθηκαν, τα ευρωπαικά όργανα αναγνωρίζουν και
επιμένουν σ' αυτό, δεν εμπλέκονται στο πώς το κάθε μέλος-κράτος οργανώνει τα
συστήματα υγείας του και είναι υπεύθυνο γι' αυτα. Γι' αυτό και δεν εκφράζει
κεντρική πολιτική. Αν π.χ. οι ρυθμίσεις για τα φαρμακεία αιτιολογούνται και δεν
περιορίζουν την είσοδο διάφορων προμηθευτών και επενδύτων ή αν αποδεικνύεται
ότι οι ρυθμίσεις ευνοούν την καινοτομία και την αποτελεσματικότητα του
συστήματος τότε καλώς υπάρχουν.
Το
ζητούμενο είναι πώς συνεχώς πρέπει αυτά να αποδεικνύονται, αλλιώς η εθνική
κυβέρνηση μπορεί να παρεμβαίνει και να δημιουργεί βαθμούς απελευθέρωσης. Η
Commission ποτέ δεν νοιάστηκε για την κατάργηση των κριτηρίων ίδρυσης
φαρμακείου. Οι εθνικές κυβερνήσεις όμως πόσο ευάλωτες είναι στις πιέσεις
τεράστιων συμφερόντων σε καιρό γενικευμένης κρίσης?
Η χώρα
μας είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Είναι όπως λένε bailout country. Αν -θεωρητικά
πάντα και αργοπορημένα- γιατί κανείς δε μας ρώτησε- οι δανειστές πάρουν πίσω το
μέρος των οφειλούμενων που προδιαγράφηκε ότι θα υπάρξει από την είσοδο και
επένδυση κεφαλαίων στα φαρμακεία από μια άλλη αναδιοργάνωση των φαρμακοποιών
μεταξύ τους, ποιο το πρόβλημα τους και
γιατί η επιμονή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς?
Αν οι
ίδιοι οι δανειστές καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να πάρουν εδώ και τώρα τα
λεφτά τους απ' αυτόν τον τομέα και δίνουν σταδιακή απελευθέρωση της αγοράς κατά
20% τα πρώτα 5 χρόνια(λέμε τώρα), η κυβέρνηση τι πρόβλημα έχει? Και τέλος
πάντων ο ΄΄περίεργος΄΄ νόμος Γεωργιάδη που επιτρέπει ένα φαρμακοποιό να έχει
άπειρα φαρμακεία γιατί δεν καταργείται? Άρση ιδιοκτησιακού σ' αυτό το νόμο
σημαίνει κόλαση ολιγοπωλείου.
Αφού τα
ΜΥΣΥΦΑ σ' όλη την Ε.Ε. και την Commission βρίσκονται υπό αναθεώρηση κι αφού
επιδιωκόμενες είναι οι φαρμακευτικές υπηρεσίες γιατί η γελοιότητα φαρμακείου
εντός super.market που περιγράφει εμέσως πλην σαφώς ο ίδιος ο νόμος Γεωργιάδη
δεν καταργείται?
Προσπαθείστε
να φανταστείτε το νέο οικονομικό περιβάλλον και με την ενδεχόμενη βοήθεια του
ΣΥΦΑ και την απόλυτη υποστήριξη του ΠΦΣ μπορεί να έχουμε την ελάχιστη ζημία.
Εφόσον και οι ίδιοι συνειδητοποιήσουμε ο καθένας μόνος του τη θέση του στο
καινούριο περιβάλλον.
