Παρατίτθεται μέρος της συνέντευξης που αφορά τους φαρμακοποιούς:
Φαρμακοποιοί και Φάρμακα...
Ας ξεκινήσουμε με το μέτωπο των φαρμακοποιών ...
Μήπως κ. Υφυπουργέ όσο ελέγχονται οι δαπάνες για τα φάρμακα, μειώνονται οι δαπάνες, άρα μειώνεται και το ποσοστό κέρδους και αν θέλετε και η αποτελεσματικότητα που υπήρχε με την πώληση των φαρμάκων από τη μεριά των φαρμακείων; Μήπως τελικά είναι ζήτημα συμφερόντων οικονομικών;
Κοιτάξτε είναι αλήθεια ότι σήμερα πια υπάρχει μια αποτυπωμένη εικόνα στον κάθε πολίτη για το τι ακριβώς γίνεται. Εμείς σε ό,τι αφορά το κομμάτι που έχει να κάνει με τη δαπάνη φάρμακο για την κάλυψη των οφειλών του δημοσίου είμαστε απόλυτα συνεπείς.
Πάντως αγγίζετε ένα πάρα πολύ σημαντικό θέμα και είναι το τεράστιο θέμα της υπόθεσης αυτής. Αν δούμε τα νούμερα θα δούμε ότι υπάρχει μια τεράστια δαπάνη η οποία δημιουργείται μεταξύ του 2005 έως 2009. Υπάρχει λοιπόν ένας υπερδιπλασιασμός του κόστους σε σχέση με το φάρμακο. Γι' αυτό και τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε η απόλυτη σιωπή. Δηλαδή υπήρχε μια διαδικασία συνενοχής και σιωπής η οποία απέκρυπτε το θέμα. Οποιες απεργίες γίνονταν, γίνονταν για την τιμή των όπλων και το κράτος, στη λογική μάλιστα του επαίτη, έλεγε πάρτε και άλλα 100 σήμερα και σταματήστε. Γιατί γινόταν αυτό; Γιατί εφόσον έπαιρνε, η δαπάνη το 2005 αν δεν κάνω λάθος το νούμερο ήταν 262 και το 2009 έχει πάει σία 687. Αντιλαμβάνεστε ότι τα 400 παραπάνω ήταν σεβαστό ποσό για να μην μιλάει κανείς. Σήμερα αυτό τελειώνει. Ηδη έχουμε τεράστια εξοικονόμηση από το κόστος του φαρμάκου, η πολιτεία είναι απόλυτα συνεπής, για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, η πολιτεία είναι συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις στους φαρμακοποιούς και φαίνεται ότι αυτό ενοχλεί, θέλανε κάποιοι να συνεχίζεται ένα καθεστώς ασυδοσίας όπου δεν υπήρχε κανένας έλεγχος και υπήρχε αυτή η τεράστια κατασπατάληση.
Αυτό τελειώνει τώρα.
Το φάρμακο αφορά την υγεία. Το κυριότερο ποσοσιό των ανθρώπων, οι οποίοι συναλλάσσονται μέσα σε αυτό το κομμάτι της υγείας, είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ξεπεράσει μια ηλικία και καταλαβαίνετε δεν πρέπει να τους βασανίζουμε, μόνο να τους διευκολύνουμε πρέπει.
Πώς δεν μπορείτε να βρείτε μια λύση εσείς, οι προηγούμενοι, όλοι, έτσι ώστε να μην κάθονιαι οι άνθρωποι στις ουρές;
Είναι αλήθεια ότι σήμερα, μετά από πάρα πολλά χρόνια ενώ αποτελούσε μια βασική εξαγγελία όλων σχεδόν των Υπουργών, όλων των κυβερνήσεων η πρωτοβάθμια υγεία, γίνεται πράξη για πρώτη φορά. Αυτό σημαίνει τι στην πράξη; Οτι ο κάθε πολίτης, ο κάθε ασφαλισμένος σε όποιο Ταμείο και να είναι, μπορεί να επιλέξει το γιατρό του πια. Μπορεί να επιλέξει το γιατρό της γειτονιάς του και να μπορέσει να έχει αυτή την παροχή υγείας στο πρωτοβάθμιο επίπεδο. Και αυτό είναι μια πολύ μεγάλη και σημαντική τομή. Καταλαβαίνετε ότι αμέσως μετά, όταν και εφόσον ολοκληρωθεί όλο αυτό το εγχείρημα θα υπάρχουν τεράστια αποτελέσματα στο κομμάτι αυτό της υψηλής ποιότητας παροχής υγείας και ιδιαίτερα στο τέλος μιας ταλαιπωρίας, την οποία δυστυχώς όλοι τη βλέπαμε, όλοι τη διαπιστώναμε και κανείς δεν έκανε τίποτε μέχρι χτες. Είναι μια κραυγή αγωνίας η οποία υπάρχει στον κάθε πολίτη που θέλει πραγματικά σε συνθήκες κρίσης, ειδικά σε αυτή την ιδιαίτερη περίοδο στην οποία ζούμε, το πολύτιμο αγαθό της υγείας να μπορεί μια πολιτεία να το παρέχει. Αντιλαμβανόμαστε την κραυγή αγωνίας, δεν ισχυριζόμαστε ποτέ ότι έχουμε δώσει λύση σε όλα τα προβλήματα, αγωνιζόμαστε, δίνουμε μια μάχη και υπάρχουν συγκρίσεις για να μπορεί να μας κρίνει ο καθένας.
Γιατί είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε ποτέ να μένουμε ικανοποιημένοι σε ένα τόσο πολύ ευαίσθητο τομέα.
