Είναι γνωστό ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και μέχρι το 2009, η φαρμακευτική δαπάνη σημείωνε συνεχή αύξηση. Στο διάστημα αυτό, τα μέτρα με στόχο την αναχαίτιση της ανιούσας πορείας της βρίσκονταν κάθε χρόνο στην ατζέντα των συζητήσεων και διατυπώνονταν από τις ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες με την ίδια επιμονή και αγωνία: μηχανογράφηση και έλεγχος της υπερσυνταγογράφησης, συγκράτηση της υποκατάστασης παλαιών φαρμάκων από νέα ακριβότερα, λίστα με τιμές αναφοράς και ασφαλιστική τιμή.
Μια απλή αναζήτηση στα αρχεία του υπουργείου Υγείας θα μπορούσε να εμφανίσει την επανειλημμένη κατάθεση των προτάσεων αυτών από την ΠΕΦ, το σύλλογο της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας.
Μια απλή αναζήτηση στα αρχεία του υπουργείου Υγείας θα μπορούσε να εμφανίσει την επανειλημμένη κατάθεση των προτάσεων αυτών από την ΠΕΦ, το σύλλογο της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας.
Ευρωπαϊκή Λύση. Δυστυχώς, κάθε φορά δοκιμάζαμε την ίδια απογοήτευση στη διαπίστωση ότι οι κυβερνώντες, αντί να τείνουν ευήκοα ώτα σε φωνές που κινούνταν στη λογική της διοικητικής καινοτομίας και ανανέωσης, προτιμούσαν να καταφεύγουν στην ίδια πάντα εύκολη λύση: τη μείωση της τιμής των γενοσήμων σε συνδυασμό με ευχολόγια για την αύξηση της χρήσης τους.
Τα τελευταία 20 χρόνια κανένα μέτρο δεν ελήφθη για την αντιμετώπιση του φαινομένου της υποκατάστασης των φθηνών από νεότερα ακριβότερα εισαγόμενα φάρμακα.
Παράλληλα, η ελληνική φαρμακοβιομηχανία, ενώ το 1990 παρήγαγε και συσκεύαζε το 69% των προϊόντων της ελληνικής αγοράς, έφθασε να συρρικνωθεί στο 21%.
Βεβαίως, η πτώση συνεχίζεται και το μόνο στοιχείο που εξασφάλισε την επιβίωση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας σε ένα τόσο αποθαρρυντικό για την επιχειρηματικότητα περιβάλλον ήταν η αξιοζήλευτη εξωστρέφειά της, ιδιότητα που την ανέδειξε. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι τα τελευταία δυόμισι χρόνια η χώρα μας αντιμετωπίζει τις συνέπειες μιας μακράς σειράς λανθασμένων πολιτικών των τελευταίων τριών δεκαετιών, που τελικά οδήγησαν στο καθεστώς επιτήρησης που έχει επιβάλει η Τρόικα. Αυτές οι λανθασμένες πολιτικές αφορούσαν στο σύνολο της οικονομίας και, κατά συνέπεια, και τον κλάδο του φαρμάκου. Στην αντίθετη περίπτωση, θα είχε απλώς προστεθεί ένας ακόμη κλάδος στη λίστα με τα θύματα των λανθασμένων χειρισμών και της καταστροφικής παρέμβασης του κράτους.
Σήμερα, η στρεβλή πορεία των τελευταίων δεκαετιών ουσιαστικά συνεχίζεται μέσα από τις επιταγές της Τρόικας, που με περισσή αποφασιστικότητα απαιτεί την ταυτόχρονη εφαρμογή σε ένα μόλις εξάμηνο μιας ομοβροντίας συχνά αλληλεπικαλυπτόμενων και αντικρουόμενων μέτρων συγκράτησης της δαπάνης. Η φαρμακευτική πολιτική που καλείται η χώρα να ακολουθήσει δεν συναντά όμοιά της σε πρωταθλητή στο εξαγωγικό εμπόριο καμία άλλη χώρα του κόσμου, χαρίζοντας στη χώρα μας μια ιδιαίτερα παράδοξη πρωτοτυπία: η εφαρμογή μέτρων συγκράτησης της δαπάνης σε χώρες πιο οργανωμένες από τη δική μας έγινε έπειτα από μια μακροχρόνια διαδικασία δημιουργίας υποστηρικτικών υποδομών, οι οποίες στην περίπτωση της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικά απούσες.
Δεν είναι, επομένως, υπερβολική η υπόθεση ότι η ταυτόχρονη και με συνοπτικές διαδικασίες εφαρμογή του μίγματος των μέτρων θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο κλείσιμο όλων των παραγωγικών μονάδων της χώρας. Επιπλέον, ελλείψει ελέγχου της συνταγογράφησης, το φαινόμενο της υποκατάστασης καραδοκεί: Η ιατρική κοινότητα, που φέρει και την κύρια ευθύνη για τη θεραπεία του ασθενούς, θα καταφύγει στη συνταγογράφηση πρωτότυπων σκευασμάτων, των οποίων η μοναδικότητα εγγυάται την ποιοτική τους προέλευση, γεγονός που θα προκαλέσει για άλλη μία φορά την εκτίναξη της φαρμακευτικής δαπάνης σε δυσβάστακτα για την παραπαίουσα ελληνική οικονομία ύψη.
Ακόμη κι αν η ηλεκτρονική συνταγογράφηση βάλει ένα φρένο στην υποκατάσταση μέσω υποχρεωτικής ποσόστωσης στη χρήση γενοσήμων, εντούτοις η Πολιτεία σύντομα θα διαπιστώσει ότι το πρόβλημα της φαρμακευτικής δαπάνης Θα αποκτήσει και μια νέα ακόμη δυσμενέστερη Η ταυτόχρονη και με συνοπτικές διαδικασίες εφαρμογή του μίγματος των μέτρων Θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο κλείσιμο όλων των παραγωγικών μονάδων της χώρας διάσταση: η κοινωνία θα οδηγηθεί σε διάσπαση ανάμεσα στους «έχοντες», που θα μπορούν να πληρώνουν από την τσέπη τους προκειμένου να διασφαλίσουν τη συνέχεια στη θεραπεία τους, και τους «μη έχοντες», που θα αναγκάζονται να χρησιμοποιούν το φθηνότερο κάθε φορά φάρμακο - γεγονός με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία δεν ζητά διακριτική μεταχείριση από το κράτος. Αντίθετα, καλεί το κράτος να αναλάβει το σχεδιασμό και την εφαρμογή ενός σταθερού και μακροχρόνιου πλαισίου φαρμακευτικής πολιτικής, το οποίο να προασπίζει τη δημόσια Υγεία και να εγγυάται τη συγκράτηση της φαρμακευτικής δαπάνης.
Επιθέσεις
Είναι πραγματικά άξιο απορίας το γεγονός ότι ένας τόσο πολλά υποσχόμενος κλάδος δέχεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση, ως εάν κάποια μυστήρια παρουσία να επιζητούσε την εξαφάνισή του. Ταυτόχρονα, είναι λυπηρή η διαπίστωση ότι αυτή η επίθεση πλήττει ένα θύλακα ανάπτυξης που παράγει ελληνικό ποιοτικό φάρμακο και δημιουργεί ένα συνεχώς ανανεούμενο απόθεμα ελληνικής τεχνογγωσίας. Οι 6 νέες παραγωγικές μονάδες που δημιουργήθηκαν τα τελευταία 5 χρόνια με επενδύσεις 300 εκατ. €, προσέθεσαν 1.200 νέες θέσεις εργασίας διευρύνοντας τον αναπτυξιακό ορίζοντα της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας. Πρόσφατη μελέτη της παγκοσμίου κύρους συμβουλευτικής εταιρίας McKinsey υπογραμμίζει την ελπιδοφόρα αυτή εξωστρέφεια, δείχνοντας επίμονα μία από τις λύσεις για έξοδο της χώρας από την κρίση. Αυτή ακριβώς την υπόσχεση επιθυμεί να διαφυλάξει η ΠΕΦ με τα ισοδύναμα μέτρα που καταθέτει και τα οποία διασφαλίζουν την επιβίωση και την ανάπτυξη της μοναδικής σήμερα νησίδας παραγωγής προστιθέμενων αξιών στον ευρύτερο χώρο της Υγείας. Την ίδια στιγμή, εγγυώνται τον εξορθολογισμό της φαρμακευτικής δαπάνης και την επίτευξη των στόχων του υπουργείου Υγείας, χωρίς όμως την παραμικρή υποχώρηση απέναντι στο αίτημα διασφάλισης της δημόσιας Υγείας
Πηγή: Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος
Πηγή: Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος
