Πλησιάζοντας στο τέλος μιας
ιδαίτερης και δύσκολης χρονιάς δεν μπορούμε να μην κάνουμε μια σύντομη
ανασκόπηση ή έστω μια κατάθεση σκέψεων.
Πόση σημασία έχει να
ξύσουμε πληγές τώρα, θα αναρωτιούνται κάποιοι. Μεγάλη, απαντάμε. Έχει σημασία
για να δούμε πως προκλήθηκαν και τι τις επιδείνωσε. Συγχωρέστε μας, αλλά μέσα
σε μια χρονιά κοσμογονικών αλλαγών για τον κλάδο και την χώρα, δεν γίνεται να
μην αναφερθούν μερικά πολύ βασικά σημεία. Όχι
φυσικά ως στείρα κριτική αλλά ένεκα στιγματισμού και παραδειγματισμού προς
αποφυγή, διότι το είδος των «αγωνιστών» που κουμαντάρει τον κλάδο και
προσπαθεί να καπελώσει και τον δημόσιο λόγο του, δεν έχει καταλάβει πως αυτοί τους οποίους κορόιδευε, πουλούσε ελπίδα και
αγώνα του πληκτρολογίου μέχρι πέρυσι, θα στραφούν νομοτελειακά εναντίον του,
διότι ήδη η πραγματικότητα τους χτύπησε αμείλικτα.
Μόλις ξύσεις τις λεπτές
στοιβάδες της «αγωνιστικών ψευτοκραυγών», από κάτω θα βρεις εσκεμμένο
υπνωτισμό του κλάδου και μάλιστα σε μια περίοδο πανευρωπαικών αλλαγών. Ποιος
ξεχνά άραγε το διάστημα Ιανουαρίου-Μαΐου, όπου ενώ δρομολογούνταν ραγδαίες
αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κάποιοι διατυμπάνιζαν συνεχώς ότι «μην ανησυχείτε
ο Κουρουμπλής θα τα ρυθμίσει όλα»;
Οι άλλοτε λαλίστατοι «αγωνιστές» σιωπούσαν ακόμη και όταν η κυβέρνηση πιανόταν συνεχώς με τη γίδα στην πλάτη. Μέρα με τη μέρα η πραγματικότητα για τον κλάδο έρχόταν σαν οδοστρωτήρας να κάνει λιώμα όλες τις γελοίες προσδοκίες που πούλησαν στους απελπισμένους συναδέλφους τους. Τους ακούς σήμερα να λένε επιχειρήματα του στυλ «ήταν ήδη προαποφασισμένα από έξω όλα όπως και επί προηγούμενης κυβέρνησης» και κλαις από τα γέλια. Ή κλαις από θλίψη. Πάντως κλαις. Διότι θυμάσαι την στάση τους μέχρι πέρυσι τέτοια εποχή, όπου καθημερινά έβριζαν, λοιδωρούσαν, στοχοποιούσαν και λαίκιζαν ασύστολα κανιβαλίζοντας τα πάντα, ενώ σήμερα σφυρούν αδιάφορα και κοιτούν αν περνάει ο κομήτης του Χάλεϋ .
Οι άλλοτε λαλίστατοι «αγωνιστές» σιωπούσαν ακόμη και όταν η κυβέρνηση πιανόταν συνεχώς με τη γίδα στην πλάτη. Μέρα με τη μέρα η πραγματικότητα για τον κλάδο έρχόταν σαν οδοστρωτήρας να κάνει λιώμα όλες τις γελοίες προσδοκίες που πούλησαν στους απελπισμένους συναδέλφους τους. Τους ακούς σήμερα να λένε επιχειρήματα του στυλ «ήταν ήδη προαποφασισμένα από έξω όλα όπως και επί προηγούμενης κυβέρνησης» και κλαις από τα γέλια. Ή κλαις από θλίψη. Πάντως κλαις. Διότι θυμάσαι την στάση τους μέχρι πέρυσι τέτοια εποχή, όπου καθημερινά έβριζαν, λοιδωρούσαν, στοχοποιούσαν και λαίκιζαν ασύστολα κανιβαλίζοντας τα πάντα, ενώ σήμερα σφυρούν αδιάφορα και κοιτούν αν περνάει ο κομήτης του Χάλεϋ .
Πλέον αποδομούνται πιο
γρήγορα απ' ό,τι λιώνει ένα παγάκι στην έρημο Γκόμπι, κι έτσι αρχίζει η παράφωνη χορωδία για «κλάδο ενωμένο»
και τσιτάτα «εμείς παλεύουμε συνεχώς για σας». Τώρα θυμήθηκαν να μιλήσουν για συναίνεση, ευθύνη κ.λπ.
Από την άλλη η
πραγματικότητα συνεχίζει να μας κοιτά κατάματα ακόμα και ο κλάδος δεν έχει
ξεπεράσει τον κάβο. Με όση θρασύτητα κι αν συνεχίζουν να εμφανίζονται ως
αγωνιστές, ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη προπαγάνδα
τους. Όταν λοιπόν μιλούσαμε για ρεαλισμό και επαφή
με ο,τι συμβαίνει στην Ευρώπη είχαμε δίκιο κι όσοι τσίριζαν επαναστατικά να
πάνε μέχρι τη γωνία να δούνε αν ερχόμαστε.
Μονόδρομος λοιπόν η ενότητα αλλά με ταυτόχρονη απομόνωση των «εμπόρων ελπίδας».
Μονόδρομος λοιπόν η ενότητα αλλά με ταυτόχρονη απομόνωση των «εμπόρων ελπίδας».
Και κυρίως, όλοι μα όλοι,
θα πρέπει να θυμόμαστε πως ο κλάδος είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας και
ταυτόχρονα σπλάχνο της και πως δεν γίνεται να ευημερεί μόνο ένας από τους δύο. Να κοιτάμε πάντα τα σημάδια, τις αλλαγές
παγκοσμίως και να είμαστε σίγουροι πως όταν συμβαίνουν παντού, είναι θέμα χρόνου
να φτάσουν και εδώ.
Στο μεσοδιάστημα αυτό,
είναι στο δικό μας χέρι πως θα προετοιμαστούμε και πως θα αντιμετωπίσουμε τις
προκλήσεις της νέας εποχής. Το νέο έτος
που έρχεται ας απελευθερωθούμε τουλάχιστον από τα βαρίδια του λαϊκισμού και της
ψευτιάς εντός του κλάδου.
Μετά, όλα θα γίνουν πιο
εύκολα.
H Συντακτική Ομάδα του Pharma Team
