χρόνια στα χρόνια της μαγείας, οι δαίμονες, ζούσαν παντού (στην πέτρα, στην πηγή, στο δέντρο κλπ) κι από κει χτυπούσαν, έπλητταν, έκρουαν. Από αυτές τις λέξεις προέρχονται και οι σημερινές χρήσεις των λέξεων: πληγή (από το πλήττω), ημιπληγία, αποπληξία, τετραπληγία, κρούσμα (από το κρούω). Έτσι, ο μάγος έχει στη φαρ-έτρα του πχ το μώλυ (σκόρδο) για να γιατρεύει τους μώλ-ωπες (δηλ. να γιατρεύει τις μελανιές από το χτύπημα). Ωραία που είναι η καταγωγή των λέξεων μας…
Αργότερα το φάρμακο προσέθεσε στην αρχική του έννοια και τη σημασία του χρώματος, από την ομοιοπαθητική του χρήση. Ακόμα και σήμερα μερικές μανάδες τυλίγουν στο λαιμό του άρρωστου από ερυθρά παιδιού τους, ένα κόκκινο μαντίλι επειδή το κόκκινο …πολεμάει το κόκκινο. Γι’ αυτό και φάρμακο σήμαινε το χρώμα, τη βαφή και φαρμάσσω σημαίνει βάφω.
Η τρίτη σημασία του, είναι αυτή του ελιξιρίου, που πολεμάει τις φαρκίδες (ρυτίδες) του γήρατος. Η τέταρτη είναι η γνωστή του δηλητηρίου… το φάρμακον, φαρμάκι, που τόσο έχει αξιοποιηθεί από τα ΜΜΕ σε τίτλους, κυρίως συμβολικά σε σχέση με τις τιμές τους! Η πέμπτη σημασία είναι η κλασική του θεραπευτικού μέσου που κυριαρχεί στην κοινωνία που εέδε αρρώστιες να εξαφανίζονται και το σημερινό πια γιατρό να είναι ένας τοξότης με μια τεράστια φαρέτρα με φάρμακα δια πάσαν νόσον…
Πηγη: healthview
