Με
την ανάπτυξη της τεχνολογίας ήρθαν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δόθηκε
έτσι η δυνατότητα να ανταλλάσουμε απόψεις άμεσα, καθημερινά και με συμμετοχή
συναδέλφων από όλη την επικράτεια. Αυτό βέβαια έγινε τα τρία τελευταία χρόνια,
και σχεδόν σε όλες τις συζητήσεις υπήρχε γκρίνια, ελέω μνημονίων, αλλά και πάλι
με επιχειρήματα και σεβασμό.
Καθώς
όμως πλησίαζαν οι εκλογές άρχισαν όλα να αλλάζουν προς το χειρότερο. Ξαφνικά,
συνάδελφοι που επιθυμούσαν την αναρρίχησή τους στην εξουσία, έγιναν μηδενιστές
και με πρόσχημα την άσκηση κριτικής αμφισβητούσανε και υποβαθμίζανε το έργο των συλλόγων και του ΠΦΣ
(χωρίς οι ίδιοι να δέχονται κριτική), υπονομεύοντας την ενότητα του κλάδου
συνεχώς.
Αλήθεια,
όλοι αυτοί που εξαπολύουν μύδρους κατηγοριών, που αγγίζουν τα όρια της λάσπης,
πως θα καθίσουν την επομένη των εκλογών στο ίδιο τραπέζι με αυτούς που πριν
λίγο λοιδορούσαν για τη εξεύρεση κοινής λύσης για την σωτηρία του κλάδου;
Πολλές φορές κάνουν αναφορά στην περίφημη ψηφοφορία της ΓΣ του ΠΦΣ για την
αναστολή των κινητοποιήσεων αμφισβητώντας την εγκυρότητά της. Δηλαδή αν
αποκτήσουν την πλειοψηφία της ηγεσίας όλες οι αποφάσεις θα βγαίνουν ομόφωνα;
Λίγος σεβασμός στις αρχές της δημοκρατίας δεν θα έβλαπτε.
Δυστυχώς
η ενότητα έχει μία ερμηνεία και δεν μπορεί
να χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Και αν δεν το έχετε καταλάβει, όλοι
βράζουμε στο ίδιο καζάνι, και αυτοί που βρίσκονται στον πάτο και
τσουρουφλίζονται, και αυτοί που είναι στην επιφάνεια και νομίζουν ότι με κάποιο
μαγικό τρόπο θα σταματήσει ο βρασμός και θα παραμείνουν ζωντανοί.
Συνάδελφοι
καλά τα λόγια, αλλά δεν φτάνουν μόνο αυτά. Χρειαζόμαστε έργα. Με μεγάλη χαρά
είδα ανανέωση στα ψηφοδέλτια με νέα πρόσωπα και φρέσκιες ιδέες. Υπάρχει δουλειά
που πρέπει να γίνει και είναι απαραίτητη η βοήθεια όλων μας. Κάθε ιδέα από όπου
και αν προέρχεται πρέπει να αξιολογείται διεξοδικά και όχι επιδερμικά και να
αξιοποιείται κατάλληλα.
Τα
τρία τελευταία χρόνια κανείς δεν είπε ότι όλα έγιναν τέλεια. Λάθη γίνανε. Όμως
αλάνθαστος είναι μόνο αυτός που δεν κάνει τίποτε. Από το 2009 και μετά ζούμε
μέσα στον τρόμο και το φόβο για την δουλειά μας. Καθημερινά βιώνουμε την
εφαρμογή της θεωρίας του σοκ που χτυπά την ψυχολογία μας και μηδενίζει τις
αντοχές μας. Όμως υπάρχει κάτι πιο δυνατό από τον φόβο, η ελπίδα. Και η ελπίδα
μας είναι οι νέοι άνθρωποι με όρεξη για δουλειά που με την καθοδήγηση των
εμπειρότερων μπορούν να προσφέρουν τα μέγιστα.
Η Ελπίδα είναι ισχυρότερη του Φόβου
ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ
