Ρεπορτάζ από μια χώρα μαγική, τη χώρα που ενέπνευσε το συγγραφέα να αφήσει πίσω του το αριστούργημα με τίτλο: «Χίλιες και μία εγκύκλιοι» (Εκδόσεις Ελλ. Ασφ. Ταμεία). Το έγραψε και μετά πέθανε αποκαμμωμένος από τα έντονα συναισθήματα που ένιωσε στη χώρα αυτή.
Η ιστορία αφορά τους βαριά ασθενείς της χώρας αυτής που στοιβάζονται σε ατελείωτες ουρές προκειμένου να προμηθευτούν από το φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ τα ειδικά νοσοκομειακά φάρμακα υψηλού κόστους για σοβαρές παθήσεις.
Καμμιά ουρά σε καμμία υπηρεσία δεν είναι ωραία, ούτε τιμά φυσικά την ίδια την υπηρεσία και το κράτος. Όμως όταν αναγκάζεις βαρέως πάσχοντες να περιμένουν με τις ώρες ακόμα και μέσα στο κρύο αυτών των χειμερινών ημερών κινείσαι στα όρια της ολοκληρωτικής απανθρωπιάς και της παντελούς έλλειψης σεβασμού και πρόνοιας για συμπολίτες μας ασφαλισμένους. Ο λόγος για τις ουρές που δημιουργούνται καθημερινά στο κεντρικό φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ, όπου για να πάρει ο ασθενής το φάρμακό του χρειάζεται κατά μέσο όρο να περιμένει μία ώρα και πενήντα λεπτά. Και μάλιστα κάποιοι από αυτούς είναι για δεύτερη ή τρίτη συνεχόμενη φορά στο ίδιο σημείο γιατί την πρώτη δεν μπόρεσαν να εξυπηρετηθούν. Σαφώς και όλοι οι πολίτες είναι ίδιοι, όμως οι πάσχοντες από βαριές ασθένειες έχουν περισσότερες ανάγκες και μεγαλύτερα προβλήματα από τους άλλους.
Τελικά αυτό δεν το καταλαβαίνει, ούτε το νιώθει κανείς υπεύθυνος! Αλλά γιατί να το κάνει κιόλας; Νόσησε κανένας «επιφανής» πολίτης για να βγεί στα κανάλια και να το καταγγείλει; Γιατί μόνο τότε έχουμε συνηθίσει να σπεύδει το κράτος να διορθώσει το πρόβλημα! Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους: (Πηγή φωταγραφικού υλικού)
