Κύριε Διευθυντά
Εάν εγείρεται ζήτημα από τη διαφοροποίηση του ποσοστού κέρδους του ελληνικού φαρμακείου από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο* κατά 1% - 2%, είναι προφανές ότι η μείωση του ποσοστού κέρδους κατά 4% μέσω της επιστροφής πόρων στα ασφαλιστικά ταμεία με τη διαδικασία του rebate (Ν. 3918/2011) αποτελεί ισοδύναμο μέτρο όταν το κράτος εισπράξει τους πόρους αυτούς (βλέπε και 4η αναθεώρηση Μνημονίου, σελ. 34). Στοιχείο που ο κ. Μάνος παριστάνει ότι δεν διάβασε. Η διαστρέβλωση, μάλιστα, εκ μέρους του της σελίδας 36, όπου η λύση της μείωσης παρατίθεται αν δεν επιτύχει το κράτος να εισπράξει το rebate και ο ίδιος την παρουσιάζει ως άμεση προτροπή, είναι απαράδεκτη.
Είναι σχεδόν αστείο να υπονοεί ο κ. Μάνος
ότι τα μέτρα επί των τιμών των φαρμάκων επηρεάζουν μόνο τους βιομηχάνους και τους χονδρεμπόρους και αφήνουν ανεπηρέαστους τους φαρμακοποιούς, όταν κάθε μείωση τιμών επηρεάζει και το εισόδημα του φαρμακοποιού (συνολική μείωση κατά 40% σε σχέση με το 2009!) και απαξιώνει και την αξία του αποθέματος φαρμάκων που διατηρεί το κάθε φαρμακείο. Ο ελάχιστος χρόνος διάθεσης των αποθεμάτων που σε κάθε περίπτωση (δεν!) διατίθεται οδηγεί σε άμεση απώλεια χρημάτων από κάθε φαρμακείο (από πέρυσι κατά μέσο όρο 30.000 ευρώ βλ. Δ.Τ. Μάιος 2010 - Ιούνιος 2011) χωρίς να υπάρχει καμία αποζημίωση από εφαρμογή διοικητικής πράξης που οδηγεί σε πώληση με ζημία. Είναι αχαρακτήριστη η άποψη του κ. Μάνου ότι η μείωση του χονδρεμπορικού κέρδους δεν αποτελεί επιβάρυνση των φαρμακοποιών όταν λόγω της απαγόρευσης κάθε έκπτωσης (παρ. 2 Α.Δ. 7/05/2011) από τους εμπόρους, οι φαρμακοποιοί υφίστανται όλο το βάρος της εφαρμογής του μέτρου.
Είναι αχαρακτήριστη η προσπάθεια του κ. Μάνου να παρουσιάσει μια εικονική πραγματικότητα αναζητώντας φάρμακα στο δελτίο τιμών τα οποία αφορούν ελάχιστα κομμάτια που διακινούνται σπανίως (ή είναι νοσοκομειακά!) από τα ελληνικά φαρμακεία, όταν όλα τα φάρμακα υψηλού κόστους με άξιο λόγου όγκο πωλήσεων έχουν ενταχθεί σε καθεστώς μειωμένου ποσοστού (Ν. 3816/2010) στοιχείο που εκπληρώνει την απαίτηση του για κλιμάκωση του ποσοστού κέρδους και που επίσης παριστάνει πως δεν το διάβασε.
Τέλος, είναι αχαρακτήριστη η συνεχής διακίνηση του παραμυθιού περί εξοικονόμησης 1,5 δισ. ευρώ τον χρόνο μέσω μείωσης του ποσοστού κέρδους του φαρμακείου, όταν ακόμα κι αν εξαφανίσουμε από προσώπου γης το ελληνικό φαρμακείο (αλήθεια, πώς θα φτάνει το φάρμακο στον ασθενή σε αυτήν την περίπτωση;) αυτός ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, καθώς όλη η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη για το 2011 προσδιορίζεται στο ποσό των 3,1 δισ. ευρώ (βλ. έκθεση Επιτροπής Σοφών για την Υγεία, σελ. 51) και στο ελληνικό φαρμακείο δεν αναλογεί ούτε το 1/5 τελικά από αυτό το ποσό!
Λυπάμαι βαθύτατα, αλλά ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός στην πολιτική του φαρμάκου δεν μπορεί να επιτευχθεί με την (ανεξήγητη;) εμμονή του κ. Μάνου να δημοσιεύει αποσπασματικά στοιχεία που δεν αφορούν ούτε καν το χιλιοστό της φαρμακευτικής δαπάνης.
Πολύ δε περισσότερο, συνεπικουρούμενος από συνεργάτη της εφημερίδας σας που παριστάνει πως η στάθμιση του όγκου πωλήσεων στη δαπάνη αποτελεί «λάκκο στα φάρμακα» ώστε να αποκρύψει ότι το σουηδικό φαρμακείο, λόγω του σουηδικού συστήματος τιμολόγησης, λειτουργεί με μεσοσταθμικό ποσοστό στη λιανική τιμή 22% (βλέπε σελ. 52 - Differences in costs and access in Pharmaceutical Prodacts in EU - European Parliament 2011).
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΤΕΠΑΣ Φαρμακοποιός
