TΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗ*
Νέα δεδομένα διαμορφώνονται στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας μετά την υπογραφή του μνημονίου από την ελληνική κυβέρνηση. Οι κοινωνικές ομάδες, η μία μετά την άλλη, αισθάνονται στο πετσί τους εξειδικευμένα τις επιπτώσεις από μια πολιτική επιλογή που εξαθλιώνει οικονομικά και κοινωνικά τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Το κυριότερο εξ όλων όμως είναι ότι ραγδαία αλλά σταθερά εξαρθρώνεται ο κοινωνικός ιστός και εξαφανίζεται η μεσαία αστική τάξη, που αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Στο χώρο του φαρμάκου η κυβερνητική πολιτική και ο σχεδιασμός δεν μπορούσε παρά να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της κυβέρνησης ήρθε να δώσει σάρκα και οστά σ’ ένα σχεδιασμό που πολύ απλά διευκόλυνε την είσοδο στη λιανική και χονδρική αγορά του φαρμάκου του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών αλυσίδων. Για να δημιουργήσει ζωτικό χώρο στα συμφέροντα αυτά, φρόντισε να συμπιέσει οικονομικά τόσο τα ιδιωτικά φαρμακεία όσο και τις ιδιωτικές και συνεταιριστικές φαρμακαποθήκες. Ο οικονομικός στραγγαλισμός των φαρμακείων και των φαρμακαποθηκών ελπίζουν ότι θα οδηγήσει στην εύκολη και φτηνή εξαγορά μικρών, αδύναμων, εξαθλιωμένων επιχειρήσεων.
Για να πετύχουν δε όσο το δυνατόν συντομότερα το στόχο τους, διαμορφώνοντας παράλληλα το «κατάλληλο» τοπίο της αυριανής ημέρας, διευρύνουν το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων. Ο στόχος διπλός: εξαντλούν βιολογικά τους λειτουργούντες φαρμακοποιούς, τους εξωθούν στην πρόσληψη υπαλληλικού βοηθητικού προσωπικού, άρα στην αύξηση των εξόδων λειτουργίας και τελικά σε άνοδο του λειτουργικού κόστους.
Αντιθέτως, προαναγγέλλεται μείωση της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης κατά 50%, κατά συνέπεια αντίστοιχη μείωση εσόδων των φαρμακοποιών, ενώ παράλληλα ουσιαστικά επιβάλλεται αύξηση των λειτουργικών εξόδων. Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται οι διατάξεις που φωτογραφίζουν τη δυνατότητα ίδρυσης νέων φαρμακείων όχι στην επαρχία, όχι στη νησιωτική Ελλάδα, αλλά σε απόσταση 100 μέτρων από τα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας, που αποτελούν κέντρα έκδοσης πλειάδας συνταγών. Μήπως είναι τυχαία η επιβολή υποχρέωσης έκπτωσης προς τα ασφαλιστικά ταμεία από τα φαρμακεία σε ύψος διπλάσιο από αυτό που επιβάλλεται στις φαρμακοβιομηχανίες; Κι όλα αυτά γίνονται στο όνομα του ανοίγματος του δήθεν «κλειστού επαγγέλματος» του φαρμακοποιού, από πόνο ψυχής δήθεν προς τους νέους που αποφοιτούν από τις Φαρμακευτικές Σχολές. Ο ίδιος πόνος ψυχής δεν υπάρχει για χιλιάδες νέους πτυχιούχους ΑΕΙ, σε μια χώρα που έχει επίσημα ποσοστό ανεργίας πάνω από 15%. Αυτή η υποκρισία προκαλεί την οργή της κοινωνίας, διότι στο όνομα της νέας γενιάς, της ανάπτυξης και διαφόρων άλλων μεγαλόπνοων στόχων, προωθούνται η υπανάπτυξη, η καταστροφή των μικρομεσαίων και η δημιουργία μιας κοινωνίας με λίγους πλούσιους που γίνονται πλουσιότεροι και πολλούς πτωχούς που γίνονται πτωχότεροι.
Θα αναρωτηθούν κάποιοι εάν η μικρή ελληνική φαρμακευτική αγορά αξίζει ιδιαίτερης προσοχής από τους ισχυρούς του κλάδου και κατά συνέπεια μήπως οι εκτιμήσεις που αναπτύχθηκαν είναι περισσότερο φοβικές και λιγότερο ανταποκρινόμενες σε πραγματικά γεγονότα. Πράγματι, η ελληνική φαρμακευτική αγορά είναι μικρή, αλλά όχι ασήμαντη. Το κυριότερο σημείο όμως βρίσκεται αλλού. Τα παντοειδή συμφέροντα αντιμετωπίζουν την περίπτωση της Ελλάδας, όχι μόνο στο χώρο του φαρμάκου, σαν πειραματόζωο για να υλοποιήσουν τους σχεδιασμούς τους σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να «τσεκάρουν» και να βελτιώσουν ενδεχομένως κάποια σημεία των σχεδίων τους και τέλος επικαλούμενοι το ευρωπαϊκό δεδομένο να επεκτείνουν το «θεάρεστο» έργο τους σε χώρες που θα θελήσουν να «σωθούν οικονομικά» από το ΔΝΤ.
Για όλους αυτούς τους λόγους ο αγώνας των φαρμακοποιών δεν ήταν και δεν είναι αγώνας μόνο για την επιβίωση του ελληνικού φαρμακείου. Είναι αγώνας για όλη την κοινωνία, την ελληνική και την ευρωπαϊκή, είναι αγώνας ενάντια στην εξαθλίωση και την εξαφάνιση αρχών και αξιών, για τις οποίες πολλές γενιές στην Ελλάδα και σ’ όλο τον πλανήτη αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν.
Αυτές τις αξίες και αυτές τις αρχές θα αναζητήσουμε όλοι μαζί όταν συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να αποβάλουμε όσα «το δόγμα του σοκ» μάς έχει επιβάλει, βρίσκοντας και πάλι το δρόμο της ανθρωπιάς, της κοινωνικής συνοχής, της προόδου και της πραγματικής ανάπτυξης.
*Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗΣ είναι πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης και α' αντιπρόεδρος του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου
Πηγή: Αγγελιοφόρος 12/2/11
