Χωρίς καμία ντροπή

Όταν 6 χρόνια ένας κλάδος πλήττεται συνεχώς, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η στοχοποίηση του δεν είναι τυχαία. Ούτε για τον ίδιο τον κλάδο αλλά ούτε και για το προϊόν που διακινεί.

Κάποιοι όμως αργούσαν δραματικά να το καταλάβουν, αφού βρίσκονταν πεισματικά κολλημένοι στο παρελθόν - αδρανείς και ανίκανοι να σκεφτούν στο σήμερα.

«Πάλευαν» και προσπαθούσαν να κρατηθούν στην επιφάνεια ακούγοντας μόνο όποιον υποσχόταν όσα ήθελαν να ακούσουν. Ταυτόχρονα, έβριζαν ως «προδότη», «γερμανοτσολιά» και  «τσολάκογλου» όποιον τόλμησε να τους πει την αλήθεια ή απλά δεν συμφωνούσε μαζί τους.

Παρόλο που εκείνοι οι οποίοι στοχοποιήθηκαν με τέτοιους χαρακτηρισμούς, έκαναν πραγματικά ο,τι μπορούσαν. Έκαναν απεργίες. Βρίστηκαν δημόσια με τον πολιτικό χώρο που άνηκαν. Έγραψαν ενυπόγραφες επιστολές κατά της προηγούμενης κυβέρνησης και των υπουργών της. Έκαναν πολιτικές παρεμβάσεις.

Έκαναν εν ολίγοις, ο,τι περνούσε από το χέρι τους και κατάφερναν έτσι, πολλές φορές, να πηγαίνουν οι αρνητικές εξελίξεις πίσω (π.χ ΜΥΣΥΦΑ).

Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι παρουσιάστηκαν ως οι απόλυτοι φταίχτες από τους σημερινούς -μουγκούς πλέον- ψευτοαγωνιστές. Η λάσπη έπεφτε βροχή και τα ψεύτικα τα λόγια έχτιζαν νέους «ηγέτες».

Γιατί έτσι ήταν πάντα οι «τιμητές», οι έμποροι ελπίδας, οι παπαγάλοι τσιτάτων που κάποιοι τους πίστεψαν με μοναδικό σκεπτικό «θέλω πίσω την ζωή μου» χωρίς όμως λογική κρίση.

Σήμερα, η οπερέτα της καταστροφής ολοκληρώνεται με μέτρα εις βάρος του κλάδου που κανείς δεν είχε διανοηθεί.

Σήμερα, ο κλάδος ρημαγμένος παρακολουθεί την θρασύτατη σιωπή όλων αυτών, που έντυσαν με την αριστερή προβιά τους την πιο αδίστακτη υποκρισία, έτοιμοι για δουλίτσες και νέους «αγώνες», απολαμβάνοντας ενίοτε και τα διάφορα «τυχερά» (όπως οι άδειες ίδρυσης φαρμακείων από συνεταιρισμούς).

Καμία αλήθεια λοιπόν δεν τους ενδιέφερε ποτέ. Τους ήταν δύσπεπτη και έπρεπε να την κρύψουν πίσω από αγωνιστικές κορώνες.

Όπλισαν, πριν 2 χρόνια σχεδόν, τον λόγο τους με συνομωσία και προπαγάνδα, μόνο και μόνο για να οδηγήσουν τον κλάδο σε μεγαλύτερο και σχεδόν καταστροφικό κίνδυνο.

Τραγελαφικοί ως είναι, εναλλάσσονται μεταξύ σιωπής και αστείων δικαιολογιών προσπαθώντας μάταια να κρύψουν πως είναι ο,τι χειρότερο γνώρισε ποτέ ο κλάδος στην ιστορία του.

Ο,τι πιο ολέθριο.

Ο,τι πιο ψεύτικο, αφού σε σχέση με κάθε άλλον στο παρελθόν αυτοί έταξαν τα πάντα για τον κλάδο. Και έχασαν τα πάντα.

Τώρα,χωρίς ίχνος ντροπής, χάσκουν επιθυμώντας να ξεχαστούν στην λήθη τα όσα τάιζαν τους συναδέλφους τους τόσο καιρό.

Ας ζητήσουν λοιπόν μια συγνώμη. Αν μη τι άλλο. Ώστε να μπορούμε να βρισκόμαστε τουλάχιστον στους ίδιους χώρους ως συνάδελφοι.

                                                  PharmaTeam