Για να είμαι συγκεκριμένος και σαφής πρέπει
να υπενθυμίσω ότι από το 1991, δηλ. εδώ και 24 χρόνια, ισχύει ο Νόμος 1963 που
στο πρώτο του άρθρο καθορίζει ότι «για την απόκτηση άδειας ιδρύσεως
φαρμακείου απαιτείται ο αιτών να έχει πτυχίο φαρμακευτικής σχολής και άδεια
ασκήσεως της φαρμακευτικής στην Ελλάδα».
Αυτός ο Νόμος στα 24 χρόνια λειτουργίας του
καθόριζε με απόλυτη σαφήνεια, χωρίς παράθυρα και με απόλυτη καθαρότητα ότι
φαρμακείο δικαιούται να έχει μόνο ο φαρμακοποιός. Είναι αυτό που στην
καθημερινή συζήτηση ονομάζουμε «ιδιοκτησιακό», διότι με αυτή τη διάταξη
καθορίζεται ποιος μπορεί να είναι ιδιοκτήτης φαρμακείου, δηλ. μόνο ο φαρμακοποιός.
Τι έγινε λοιπόν την περασμένη Παρασκευή.
Στις 4.23 ξημερώματα Παρασκευής κατά την συζήτηση στη Βουλή του Τρίτου
Μνημονίου κατατέθηκε από τον κ. Τσακαλώτο τροπολογία με την οποία «καταργείται
το άρθρο 1 του Ν.1963/91» (που αναφέρουμε παραπάνω) και καθορίζεται ότι «η διαδικασία και οι προϋποθέσεις
σχετικά με την ίδρυση φαρμακείου θα ρυθμισθούν με Υπουργική Απόφαση.»
Εύλογα προκύπτει το ερώτημα τι σημαίνει
πρακτικά η αλλαγή αυτή;
Κατ’ αρχήν η Υπουργική απόφαση και η κάθε
Υπουργική απόφαση μπορούν να αλλάζουν οποιαδήποτε στιγμή, ανάλογα με τις
διαθέσεις του κάθε Υπουργού. Η προετοιμασία και η υπογραφή οποιασδήποτε
υπουργικής απόφασης γίνεται χωρίς δημοσιότητα, χωρίς έγκριση του κοινοβουλίου,
εν κρυπτώ από τον εκάστοτε Υπουργό ή τους «συμβούλους» του και γίνεται
αντιληπτή αρκετές ημέρες μετά την υπογραφή της όταν δημοσιεύεται στο ΦΕΚ. Η
δυνατότητα τροποποίησης της Υπουργικής απόφασης μπορεί να αποτελεί όπλο εκβιασμού του εκάστοτε Υπουργού. Μ’ άλλα
λόγια ο κλάδος θα είναι εσαεί όμηρος του εκάστοτε Υπουργού Υγείας, ζώντας
καθημερινά με το άγχος των πληροφοριών ή «πληροφοριών» περί αλλαγής της
Υπουργικής απόφασης.
Ας θεωρήσουμε όμως ότι και ο παρών και όλοι
οι επόμενοι Υπουργοί, δεν θα κάνουν κατάχρηση ή κακή χρήση της δυνατότητας
τροποποίησης οποιαδήποτε στιγμή της Υπουργικής απόφασης. Τι μπορούμε να περιμένουμε λοιπόν ως
προς το περιεχόμενο της Υπουργικής απόφασης; Περιμένουμε να επαναλαμβάνει ότι
περιείχε και ο σχετικός νόμος (Ν1963/91); Ασφαλώς όχι. Προς τι άλλωστε να γίνει όλη αυτή
η φασαρία, εάν σκοπός του νομοθέτη ήταν να μην αλλάξει το παραμικρό. Επομένως
στην καλύτερη περίπτωση, θεωρητικά, που η Υπουργική απόφαση επαναλάβει
με άλλη διατύπωση τον καταργούμενο Νόμο,
θα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, με οποιαδήποτε αλλαγή
που επιτρέπει από το παράθυρο ή από την πόρτα, λίγο ή πολύ, την παραβίαση της
βασικής αρχής φαρμακείο=φαρμακοποιός, θα είμαστε σε χειρότερο επίπεδο.
Δυστυχώς οι προθέσεις της Κυβέρνησης όπως
διαπιστώθηκαν από την τροπολογία που διέρρευσε και εν συνεχεία αποσύρθηκε,
σύμφωνα με την οποία δινόταν η δυνατότητα σε οιονδήποτε ΜΗ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟ να
ιδρύσει φαρμακείο με υπάλληλο φαρμακοποιό, αλλά και από την Κυβερνητική
δέσμευση να υλοποιήσει την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία.
Όπως επίσης δεν αφήνει πολλά περιθώρια
ελπίδων η υποχρέωση της κυβέρνησης να ζητεί έγκριση από την Τρόικα και για κάθε
Υπουργική απόφαση πολύ περισσότερο όταν αυτή συνδέεται με μνημονιακό νόμο. Θα
επιτρέψει επομένως η Τρόικα την έκδοση Υπουργικής απόφασης που αποτρέπει την
άλωση του φαρμακείου; Το βλέπω πολύ δύσκολο.
Θα μπορούσε βέβαια η κατάσταση να είναι
πολύ χειρότερη, εάν η κυβέρνηση υλοποιούσε τον αρχικό σχεδιασμό της και ψήφιζε την διάταξη που είχε έτοιμη
και επέτρεπε σε ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ να ιδρύσει φαρμακείο. Ασφαλώς η επιλογή αυτή ήταν ο
ακαριαίος θάνατος. Τώρα τουλάχιστον δίνεται η δυνατότητα να προσπαθήσουμε για
κάτι καλύτερο. Θα το πετύχουμε; Δεν
μπορώ να προβλέψω ούτε και να διαβεβαιώσω για το παραμικρό.
Το κακό είναι ότι το «ιδιοκτησιακό» που κατά
τις προηγούμενες αξιολογήσεις είχε κλείσει ανώδυνα για τον κλάδο, τώρα επανήλθε
στο τραπέζι, δεν ξέρουμε πως θα κλείσει και θα ζούμε μονίμως στην ανασφάλεια
της Υπουργικής απόφασης.
Υποχρέωση όλων μας είναι να αγωνισθούμε
ενωμένοι για το καλύτερο δυνατό, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς υπερβολές, χωρίς
αγιογραφίες, χωρίς μηδενισμούς των πάντων.
Για την Αδέσμευτη Ενωτική Συνδικαλιστική Παράταξη
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗΣ
