Αν δεν είσαι στο πεδίο της μάχης και ετοιμοπόλεμος, δεν μπορείς να
νικήσεις. Και το δικό μας πεδίο μάχης είναι όλα όσα απορρέουν από τον
συνδικαλισμό μας αλλά και από την σχέση μας με την κοινωνία που ανέκαθεν
στηρίζαμε. Και πρέπει να παλέψεις με πράξεις, που ηχούν δυνατότερα από
τα συνθήματα και τις υποσχέσεις, που τόσες ακούσαμε κατά την περίοδο των
εκλογών του κλάδου μας.
Πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε, συνάδελφοι. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει
δείξει θετικά δείγματα. Μπορεί να δικαιολογεί την κάθε αποτυχία της με ένα σωρό
ευφάνταστα αφηγήματα, χωρίς συνοχή, γνώρισμα τυχοδιωκτισμού, πουλώντας ακόμα
και τώρα αναίσχυντα ψεύτικη ελπίδα. Μπορεί να θεωρεί ότι είναι μια κυβέρνηση
για βαφτίσια, αφού δεν κάνει και τίποτα άλλο από το να βαφτίζει το κρέας ψάρι.
Έρχεται όμως άλλη μια «σφαλιάρα» πραγματικότητας κι εκεί τελειώνουν τα ψέματα.
Σε o,τι αφορά στον κλάδο μας, αυτοί που έδειχναν, προπαγανδιστικά,
αλληλεγγύη σε κάποιους με υποσχέσεις και φανφάρες, πουλώντας ελπίδα,
κεφαλαιοποιήσαν κάτι: Τα εφόδια για να κερδίσουν τις εκλογές του κλάδου. Και
από κοντά παπαγάλοι που μέσω συνιστολογίων έκαναν 24/7 προπαγάνδα (με
μεθόδους που θα αναλύσουμε σε μελλοντικό άρθρο), προσπαθώντας να «κοιμίζουν»
όσους συναδέλφους αναζητούσαν απαντήσεις. Ήταν αυτοί που αποφάσισαν να
κάνουν τον συνδικαλισμό ριάλιτι, αγγίζοντας πολλές φορές τα όρια της
γραφικότητας, παριστάνοντας ακόμα και τους ομπρελοφόρους παπαράτσι, ανεβάζοντας
φωτογραφίες του προέδρου με λεζάντες «τώρα φοράει το κράνος του» , «τώρα πίνει
νερό», «τώρα ετοιμάζεται να πάει εκεί» και διάφορα άλλα φαιδρά.
Η απουσία, όμως, επιχειρηματολογίας, λογικής και επαφής με την
πραγματικότητα, ήταν πάντα ακμαία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακόμα και
σήμερα αντιστέκονται στη λογική, γιατί δε θέλουν να αλλάξει τίποτα από τον
μικρόκοσμο που χουν φτιάξει. Δεν επιθυμούν να αποχωριστούν τη φαιδρή τους
προπαγάνδα κι ας μην πείθει πλέον ούτε τους ίδιους τους εαυτούς τους. Όμως,
αυτή η σπέκουλα πρέπει να πάψει . Ας συγκροτηθεί επιτέλους ο στρατός
επιχειρημάτων και εναλλακτικών ιδεών που θα πολεμήσει στο πραγματικό πεδίο της
μάχης.Η χρήσιμη και δημιουργική παρέμβασή μας προϋποθέτει την ανανέωση,
την ενσωμάτωση ιδεών και προτάσεων, σχετικών με τον τρόπο θωράκισης και
προετοιμασίας του κλάδου, σε μια εποχή όπου όλα είναι πιο ρευστά από ποτέ.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο, αν αποφασίσουν, τόσο η ηγεσία μας όσο και αυτοί
που καμώνονται τους αδέκαστους και ανιδιοτελείς «ενημερωτές», να αντικρίσουν
πλέον την αλήθεια. Όσο και αν τους ενοχλεί, πρέπει να συνειδητοποιήσουν
πως το ν.1 επιχείρημά τους, δηλαδή ότι αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, όλα θα λυθούν, δεν
ισχύει. Και δεν ίσχυε ποτέ. Απλά τους συνέφερε να το εκφράζουν, για να
γίνουν αρεστοί σε ένα πλειοψηφικό ρεύμα που γρήγορα άνθισε σε όλη τη χώρα και
τώρα πια δίνει σαφή σημάδια ταχύτατου μαρασμού.
Η Ιστορία διδάσκει ότι τα ψεύτικα λόγια, οι φανφάρες και τα σόου λαϊκισμού,
έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης και ενώ μπορεί πρόσκαιρα να δίνουν οφέλη (όπως
εκλογικές νίκες), εν τέλει γίνονται θηλιά στο λαιμό εκείνου που τα καρπώνεται.
Αυτά τα δυο μαθήματα της ιστορίας, πρέπει επιτέλους να τα κατανοήσουμε και να
τα αφουγκραστούμε. Διότι τώρα κινδυνεύουμε να «ξαφνιαστούμε».
Ο μαχητής και μετέχων του συνδικαλιστικού αγώνα και του κλάδου γενικότερα,
ασχέτως επιμέρους διαφορών, δεν μετριέται με αγωνιστικές σέλφι σε πορείες για
να παίρνει like στο facebook, ούτε με τα πόσα
σόου δίνει για εσωτερική κατανάλωση, ούτε με κούφια λόγια για να γίνεται
πρόσκαιρα αρεστός. Μετριέται με το πόσο ρεαλιστής είναι,με το πόσες
πραγματικές μάχες δίνει, έστω και την ύστατη ώρα, με το πόσο παλεύει κυρίως
πίσω από κάμερες και διαδίκτυα.
Υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί εντός του κλάδου, που υποδύονται τους
καθαρόαιμους αγωνιστές. Στην πράξη, όμως, το μόνο που έκαναν, ήταν να
γυαλίσουν τα παπούτσια του Τσίπρα, μα τώρα είτε αγχώνονται,γιατί
κινδυνεύουν να εκτεθούν είτε, ακόμα χειρότερα, προσπαθούν να αποκοιμίσουν τον κλάδο, περνώντας μηνύματα
εφησυχασμού.
Και αυτό συμβαίνει γιατί η
σημερινή ηγεσία του ΠΦΣ, έφτασε σε νέο επίπεδο αυτού που λέμε «κυβερνητικός
συνδικαλισμός».
Έχει πραγματικά ταυτίσει το
μέλλον των φαρμακοποιών με το μέλλον της κυβέρνησης.
Και ενώ οι εξελίξεις τρέχουν και
τα πράγματα πάνε όλο και πιο άσχημα, ο ΠΦΣ κρατάει μονάχα τσίλιες και φανάρι
αδυνατώντας έως τώρα να κάνει κάτι ουσιαστικό, πέραν του να ψελλίζει «ας
δώσουμε λίγο χρόνο, ας βάλουμε πλάτη».
Με παροιμιώδη αδράνεια
παρακολουθεί χάσκοντας τα αποθεματικά της χώρας να αδειάζουν και την
αβεβαιότητα να ρίχνει την σκιά της παντού, ενώ όταν αυτό το «άδειασμα» χτύπησε
και την δική μας πόρτα, απλά άρχισε να οργανώνει επαναλαμβανόμενα συμβούλια
όπου κάθε φορά βγαίνει μια τρύπα στο νερό.
Στο μεταξύ μόνο σταθερότητα δεν
υπάρχει. Και ας μην φαντάζονται κάποιοι ότι ο κλάδος μας δεν επηρεάζεται από
την γενική κατάσταση. Όλοι οι δείκτες της οικονομίας πέφτουν πιο γρήγορα και
από πέτρα σε πηγάδι, η αγορά έχει παγώσει και η χώρα δέχτηκε ξανά μια νέα
υποβάθμιση στην οικονομία της.
Για να μην αναφέρουμε ένα σωρό
ευρωπαικές πιέσεις και ντιρεκτίβες που αφορούν τα θεσμικά του κλάδου μας.
Και σαν να μην έφταναν λοιπόν όλα
αυτά, έχουμε και τις διαρροές προπαγάνδας τους να τρολάρουν έναν ολόκληρο
κλάδο. Να τα άρθρα και οι δηλώσεις πως όλα πάνε καλά, να τα κείμενα μερικών που
δικαιολογούν το στέγνωμα των αποθεματικών, να οι λεονταρισμοί εν μέσω δηλώσεων
για εσωτερική κατανάλωση.
Μέχρι και καταιγισμό από like είδαμε,
άκουσον άκουσον, σε άρθρο που ενημέρωνε πως θα πληρωθούμε μόνο το 50% των
οφειλών.
Οι ίδιοι άνθρωποι που ανέβαιναν
στα κάγκελα με το παραμικρό, τώρα καταπίνουν αμάσητο το οτιδήποτε, ενώ στο πίσω
μέρος του μυαλού τους έχουν και έτοιμη την κωλοτούμπα αν τα πράγματα στραβώσουν
εντελώς, ώστε ενώ αρχικά ταύτισαν έναν ολόκληρο κλάδο με τον ΣΥΡΙΖΑ, να μπορούν
εκ των υστέρων να κάνουν πάλι τους αγωνιστές. Αλλά τους μάθαμε. Πλέον
γνωριζόμαστε όλοι.
Συνάδελφοι, δεν είναι ζήτημα ούτε έντασης ούτε εσωτερικής
αντιπαράθεσης, είναι απλά ζήτημα επιβίωσης του κλάδου. Να τους κόβετε
τον βήχα όσους πάνε να σας κοροϊδέψουν ξανά. Κράτησε πολύ καιρό ο έλεγχός τους στον δημόσιο λόγο των φαρμακοποιών. Η προπαγάνδα
τους δεν έχει απλά ξεφτίσει, έχει αποδομηθεί πλήρως. Άντε να το διασκεδάσουμε,
να γελάσουμε με τις ποικιλόχρωμες ασυνάρτητες εκδοχές τους, αναφορικά με τις
εξελίξεις. Άντε, να δεχτούμε κριτικά, ως συνδικαλιστική/πολιτική στάση και τον
χαζοχαρούμενο αγωνιστικό τσαμπουκά του πληκτρολογίου.
Αλλά σαν πολύ δεν πάει να προσπαθούν να
μας ξεγελάσουν, ειδικά όταν ο κλάδος δείχνει να κινδυνεύει για ακόμα μια φορά;
Έκτακτος Συνεργάτης Σύνταξης
