Έχουν περάσει δυο μήνες από τις εκλογές του ΠΦΣ.
Οι εκλέκτορες μίλησαν και η κάλπη έβγαλε νικητή. Παρόλα αυτά, ακόμα ο κλάδος παραμένει "ακέφαλος" και μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, βγάζει στην επιφάνεια πράγματα παράδοξα.
Αναμενόμενα, αλλά παράδοξα.
Και λυπηρά.
Αν υπάρχει κάτι που θέλει να καταδείξει αυτό το κείμενο, δεν είναι άλλο από τον κίνδυνο που παραμονεύει πίσω από τον άκρατο λαικισμό, πίσω από τα, στοχευμένα στο συναίσθημα του δοκιμαζόμενου φαρμακοποιού, μεγάλα αλλά και κούφια λόγια.
Από την επομένη των εκλογών, είμαστε μάρτυρες του ύστατου αγώνα που δίνουν κάποιοι για να κερδίσουν την ηγεσία του κλάδου.
Μα τι προτείνουν τελικά;
Κι εδώ φτάνουμε το πρόβλημα. Στην ρίζα κάθε κακού που ταλανίζει εδώ και χρόνια, όχι μόνο το κλάδο, αλλά και ολόκληρη την χώρα.
Δεν υπάρχει πλάνο, δεν υπάρχει σχέδιο, δεν υπάρχει τίποτα χειροπιαστό που να έχουν να παρουσιάσουν οι διεκδικητές της ηγεσίας και εχθροί της παλαιάς.
Ερωτήθηκαν πολλές φορές, πως θα πετύχουν όλα αυτά που λένε, αλλά απάντηση καμία.
Πολιτικοποιούν απλά το θέμα, και είναι λάθος μεγάλο.
"Δεν αναγνωρίζω την δαπάνη", λέει ο ένας.
"Αρκεί να πέσει η κυβέρνηση", φωνάζει ένας άλλος.
Κανένας αγώνας όμως δεν κερδίζεται με ουτοπίες.
Συνάδελφε, πρωτίστως εσύ που δοκιμάζεσαι πολύ αυτό τον καιρό, σκέψου για λίγο:
Μπορείς να αντιμετωπίσεις ένα επιχειρηματικό πρότζεκτ ενάντια στον κλάδο, βάζοντας απλά αφίσες στην βιτρίνα;
Μπορείς να διεκδικήσεις το οτιδήποτε χωρίς να έχεις μελετήσει τα δεδομένα που υπάρχουν στην οικονομία της χώρας;
Μπορείς να αντιμετωπίσεις τις εξελίξεις, όταν το μόνο που κάνεις είναι να σταυρώνεις τα χέρια και να λες "δεν αναγνωρίζω τις εξελίξεις";;;
Και τέλος, μπορείς να αντιμετωπίσεις την πραγματκότητα που σου χτυπάει την πόρτα, ενώ ταυτόχρονα αρνείσαι την ίδια την πραγματικότητα;
Είναι συνηθισμένο γεγονός, κάθε που υπάρχει κρίση, να δυναμώνουν τις φωνές τους οι έμποροι της "ελπίδας".
Θα σου πουν συνάδελφε, αυτό που τώρα έχεις ανάγκη να ακούσεις.
Και θα ποντάρουν στην αγωνία και στον πόνο σου, ότι δεν θα ρωτήσεις τίποτα παραπάνω.
Τα λόγια δεν έχουν σημασία. Με τα λόγια τίποτα δεν γίνεται.
Και αν κάτι είναι χειρότερο από τα λόγια του αέρα, είναι οι πράξεις του αέρα.
Ενέργειες, που εξ αρχής είναι γνωστό ότι δεν θα φέρουν αποτέλεσμα.
Απλά θα γίνονται για το θεαθήναι, για τα μάτια του κόσμου.
Και είναι η αγωνία σου συνάδελφε, που κάνει αυτές τις τζούφιες ενέργειες να φαίνονται αγωνιστικές πράξεις.
Μην ξεγελιέσαι όμως.
Συνάδελφε,
να φοβάσαι αυτούς που σε δύσκολες εποχές εμφανίζονται να τάζουν τα πάντα.
να φοβάσαι αυτούς που με ευκολία πετάνε μεγάλα λόγια.
να φοβάσαι αυτούς που σου λένε μόνο όσα θες να ακούσεις.
Πρέπει, συνάδελφε, να τολμάς να ρωτάς.
Να αμφισβητείς τα όμορφα λόγια, όσο και αν έχεις ανάγκη να τα ακούσεις
Κλείσε τα αυτιά σου στον λαικισμό, στα εύκολα λόγια και την εφήμερη αίσθηση ελπίδας χωρίς αντικείμενο.
Και τέλος, να θυμάσαι, συνάδελφε, τον Οδυσσέα.
Να θυμάσαι πόσο όμορφα ακούγονταν οι Σειρήνες και που τελικά οδηγούσαν όσους τις ακολουθούσαν.
Μην αφήσεις κανέναν να χρησιμοποιεί την αγωνία σου άλλο.
Η συντακτική ομάδα του Pharma Team
